قرآن سراسر کتاب هدایت است و برای راه رفتگان طریقت، نور و برنامه و مایه ي حیات است. اکنون به دو سوره ي مبارک از آن مصحف شریف که به «مُعَوِّذَتَیْن» معروف است تمسک و اشاره می کنیم. یعنی: «قُل اَعوذُ بِربِّ الفلق» «و قُل اعوذ بِرَبِّ النّاس»

در سوره ي نخست از چهار شر به خدای تعالی پناه برده شده است:

اول- از شرّ مخلوقات که مردم بداندیش از بارزترین مصادق آنند.

دوم- از شرّ شب تار که نامردمان و فتنه انگیزان در خلوت شب، دسیسه و نیرنگ کنند و بر بی پناهان جور و ستم روا دارند.

سوم- از شرّ زنان عشوه گر افسونگر که دین و دنیا را بر باد می دهند.

چهارم- از شرّ حسادت حسودان که آتش حسد در خرمن جان می افکنند.

در این سوره مبارکه از شر این چهار، یکبار به خدای تعالی پناه برده شده است ولی، در سوره ي دوم، سه بار از شرِّ یک چیز به خداوند تعالی پناه برده شده است و آن رفیق بد است آنگاه که دست به وسوسه زند و اندیشه بد در دل انسان افکند.